ای اختران آسمان از داغ تو بر سر زنان

ای بادو کوه و کهکشان در ماتمت نوحه کنان

هر جا بود جنبنده ای باشد به داغت مبتلا

هر جا بود آزاده ای نالد ز داغت بی امان

ای از شرار تشنگی لعل لبانت پر ترک

دریا به یادت نوحه گر ای پادشاه تشنگان

ای وای از آن ساعت که تو افتادی از روی فرس

گوئی که بر روی زمین افتاده کل آسمان

ای وای از آن ساعت که دید دخت علی و فاطمه

دوره شدی از هر طرف با تیغ و با تیر و سنان

ای وای از ساعت که آن بی دین پست چکمه پوش

بر سینه ات بنشسته بود شد آسمان چون ارغوان

ای وای از آن ساعت که شد رأس شریفت روی نی

دشمن خمار هلهله اهل حرم شیون کنان

ای آسمان شرمنده ات از اینکه عریان گشته ای

خاک زمین باشد خجل از غارت دد سیرتان

ای شعله های آتش از دامان طفلانت خجل

شد شرحه شرحه هر دلی با یاد گوش دختران

ای وای از آن ساعت که شد صحن حرم بی پاسبان

طوفان غارت آمد و شد باغ یاس تو خزان

بی غیرتی بی حرمتی جرأت به دشمن داده بود

معجر ز سرها می ربود از طفل و از پیر و جوان